wat daartussen twinkelt

Lang geleden luisterde ik eens naar een nummer van Wende Snijders en Huub van der Lubbe; 'Alleen de wind weet'. Een man zingt over een brief die hij van zijn minnares kreeg en steeds weer herlas.

"....maar het wit zei weer niets
wat ik nog niet wist".

Ik ben zo verslingerd aan woorden maar is het inderdaad niet wat tussen de regels door te lezen is, wat ons het meest interesseert?
En als het geen letters op papier zijn, maar het gesproken woord? Ligt er niet een wereld besloten in de klanken die je meestuurt, je blik, je houding en de entourage om je heen?
Zijn het ook niet de letters? En welke tellen dan het meest, de klinkers, de medeklinkers?
Aaah en oooh zijn mijn favorieten. Net als mmmm. Ssst kan heel lief zijn, maar bij mij als juf ook heel bits klinken. Is het woord bang toevallig met een b. Is ook echt een bange letter, vind ik.
Ik hou meer van de vvvv dan fff. De vvvv laat veertjes dwarrelen in de lucht. Ik hou meer van zzzz dan van ssss. De haaaa kan een zucht en een lach zijn. Wat een ontspannen letter, de h.

Maar uiteindelijk gaat het dus om wat er tussen de regels door klinkert.
Wat daar twinkelt.
Dat ben ik.